Rozdział 2 (część 2)

Na przerwie obiadowej Natalia  wzięła na bok Monikę, żeby z nią porozmawiać.

-Co tu robi Tomek?

-Je obiad?- spytała zdziwiona Monika.

-On przeniósł się do naszej szkoły?

-A! O to ci chodzi.. Tak. Uczęszcza do równoległej klasy.

-Czemu po roku się przeniósł?

-Dopiero teraz zwolniło się tu miejsce. Tomek chciał tutaj chodzić.

-Aha.

-Jeszcze jakieś pytania?

-A co?

-Umówiłam się z Robertem, że zjemy razem obiad.

-Nie już nie mam.

-Pogadamy na lekcji, ok.? Teraz WDŻ, więc możemy swobodnie pogadać.

-Nie. Na WF -ie?

-Czemu nie na WDZ-ecie?

-Bo jeszcze zajdziesz w ciążę i co będzie? Te informacje ci się przydadzą.

Monika przekręciła oczami i dziewczyny zaczęły się śmiać. Potem się rozeszły. Natalia poszła do Kasi, a Monika do Roberta.

-Cześć.

-Siemka. Upatrzyłaś sobie kolejnego kandydata na ofiarę?

-Przestań. Jaką ofiarę? Za długo jestem singlem. Muszę sobie poszukać chłopaka. Jeżeli żadnego nie znajdę z naszego rocznika to poszukam sobie starszego.

-Starszego? O ile?

-Najchętniej trzydziestolatka.

-Oszalałaś?!

-Jeju, żartuję. Studenta.

-Ej… Mogę cię o coś spytać?

-Strzelaj.

-Tobie podoba się Tomek?

-Hahahaha!

-A tak na serio?

-Cholernie! To mój ideał chłopaka.

-Serio?

-No! Długie blond włosy, niebieskie oczy. Sportowiec.

-Sportowiec?

-Jest w drużynie koszykarskiej i chodzi na siłownię.

-o!

-No właśnie. Nie wiesz jakie ma mięśnie na brzuchu.

-Dotykałaś?

-Sam zaproponował. Czemu miałabym odrzucić propozycję? Co ty byś zrobiła na moim miejscu?

-Nie zrobiłabym tego.

-Bo jesteś zbyt nieśmiała. Dlatego nie masz chłopaka.

-Jeju! Znowu zaczynasz?

-Dobra. Już nie będę.

-Dzięki.

-A gdzie Monia?

-Z Robertem.

-Aha.

-Oni do siebie pasują, co nie?

-No.. Są razem szczęśliwi.

-Najpopularniejsza para w szkole.

-Zazdroszczę im… Też chciałabym mieć chłopaka, który by o mnie tak dbał.

-Zobaczysz. Jeszcze ci się uda.

-Oby.- powiedziała smutno Kasia.