Rozdział Szósty (część 2)

O umówionej godzinie zaczęli się rozglądać za kobietą podającą się za matkę. Nagle zauważyli smutną, drobną panią. Była piękna. Miała jasne, blond włosy i szare oczy. Po jej twarzy strumieniem płynęły łzy. Była ubrana w niebieski komplet i białą bluzkę. W ręku trzymała małą, czarną kopertówkę. Była podobna do Kasi.

Po chwili kobieta ruszyła w ich stronę. Podeszła i nie wiedziała co powiedzieć, zrobić. Kasia zaczęła płakać, a ta z nią.

-Czemu mnie zostawiłaś?

-Nic nie rozumiesz.

-To mi wytłumacz!

-Może wejdźmy do środka i tam na spokojnie porozmawiacie?- spytała Natalia.

Kobieta spojrzała zdziwiona na obstawę córki. Wszyscy się przedstawili i weszli do restauracji. Zamówili pizze, cole i zaczęli rozmawiać.

-Nie wiem od czego zacząć.

-Najlepiej zacznij od początku.- powiedziała Kasia.

-Dobrze. Mam na imię Justyna, a twój ojciec Marcin. Mieliśmy po siedemnaście lat kiedy zaszłam w ciążę. Rodzice, twoi Dziadkowie, wyrzucili mnie z domu jak się o tym dowiedzieli. Ja byłam z dobrego domu, a jego wychowali alkoholicy. Musiałam się do niego przeprowadzić. Tam były kiepskie warunki. Mieszkał w melinie, gdzie były dwa pokoje, bez łazienki i gorącej wody. Musiałam się myć w publicznych łaźniach. Marcin ciągle na mnie wrzeszczał i poniżał, często nawet bił. Bałam się, że cię stracę. Po ciężkim porodzie z bólem serca cię oddałam.

-Czemu?- spytała Kasia.

-Nie chciałam, żeby zrobił ci krzywdę…

-Trzeba było się od niego wyprowadzić z dzieckiem.- powiedziała oburzona Monika.

-Nie mogłam.

-Czemu?- spytał Tomek.

Przyszła kelnerka z jedzeniem i piciem.

-Nie mogłam od niego odejść.

-Czemu?- spytała Natalia.

-Gdzie miałam się podziać? Nie mogłam wrócić do domu… A na ulice też nie…

-A teraz?- spytała Kasia.- Czemu po tylu latach wróciłaś?

-Poszłam na odwyk i przestałam pić. Zostawiłam Marcina i zaczęłam nowe życie.

-Co teraz pani robi?- spytała Monika.

-Pracuję w  banku.

-A co z Marcinem?- spytał Tomek.- Pozwolił pani odejść?

-Nie.. Ale udało mi się przed nim uciec.

Wszyscy zaczęli jeść i nastąpiła chwila ciszy. każdy zajął się własnymi myślami.

-A jak pani trafiła na trop Kaśki?- spytała Monika.

-Poszłam do Domu Dziecka, do którego oddałam córeczkę. Tam powiedzieli mi, że zostałaś zaadoptowana w wieku pięciu lat. Długo zbierałam się, żeby do ciebie zadzwonić.

-Ale w końcu się odważyłaś.- powiedziała Kasia.

-Tak..

-A co z Dziadkami?- spytała Kasia.

-Umarli parę lat temu.

-Smutne..- powiedziała Natalia.

-Miałam jeszcze jedno dziecko.- powiedziała smutna kobieta.- To była dziewczynka, której nadałam imię Natalia.

-Też mam tak na imię.