Rozdział czwarty (część 2 ostatnia )

Po dziesięciu minutach zaczęli się schodzić pierwsi goście. Ostatni przyszli Robert z Weroniką. Wyglądali razem zjawiskowo.

-Widzę, że wszyscy komplecie.- powiedziała Kasia.- Zaczynamy imprezę!

Po chwili wszyscy dostali sms-a i zaczęli się śmiać. Na tym zdjęciu Robert znajduje się w różowym pokoju. Wszędzie walają się zabawki i pluszowe zwierzaczki. Nad nim wisi napis: „Pokój Roberta” Chłopak siedzi na kanapie i całuje żabę.

-Robercik jaki pokój.

-Co?

Po chwili chłopak dostał zdjęcie. Miał mieszane uczucia. Chciał zapaść się pod ziemię, z zarazem rzucić się na Monikę. Po chwili namysłu zdecydował się na to drugie.

-Czemu to zrobiłaś?

-Przyprawiałeś mi rogi.

-Co?

-Spotykałeś się od paru miesięcy Weroniką.

-Skąd wiesz?

-Powiedziała mi.

-I przez to musiałaś mnie ośmieszyć?

-Zasłużyłeś sobie.

Robert wyłączył muzykę i poprosił o chwilę uwagi.

-To zdjęcie pokoju mojej sześcioletniej siostry, Magdy. To było dla zabawy. Nie sądziłem, że Monika jest taka, że to kiedykolwiek ujawni.

-A pochwalisz się co zrobiłeś?

-Spotykam się z Weroniką.- mruknął niewyraźnie Robert.

-Głośniej. Masz to powiedzieć tak, żeby każdy zrozumiał.

-Jestem z Weroniką.

-Od kiedy?

-Od paru miesięcy.

Tłum imprezowiczów był zszokowany. Zadawali pytanie, czemu w taki sposób potraktował Monikę.

-Nie jesteś jej wart.- powiedział jakiś chłopak.

-Wynoś się z tąd.- powiedziała spokojnie Kasia.- Ty też Weronika. Po czym dostała ciastem w twarz.

Nieproszeni goście opuścili mieszkanie pośród śmiechu.

-Tomek też okazał się niewierny.

-Weronika też nie.- powiedział Tomek.- Ona zaczęła.

-Co dla niego masz?- spytała Natalia.

-Kasiu…- powiedziała Natalia.- Chcesz go pierwsza uderzyć?

-Mogę?

-Oczywiście.

-dawaj laluniu.- powiedział Tomek.

Kasia podeszła i walnęła go w twarz. Chłopak upadł na podłogę. Wszyscy zaczęli się śmiać.

-Skąd masz tyle siły?- szepnęła Natalia do Kasi.

-Od paru lat ćwiczę karate.- odpowiedziała dziewczyna.

-Ah…

-Chcesz coś powiedzieć Tomek?- spytała Monika.

-Tak.

-Co?

-Przepraszam.

-Kogo?

-Kasię.

-Za?

-Podrywanie zamiast ratować rozpadający się związek.

-Przeprosiny przyjęte- powiedziała Kasia i pomogła wstać chłopakowi.

Tomek z godnością ruszył w kierunku drzwi na klatkę schodową. Nagle zawołała go Kasia. Ten odwrócił się i uśmiechnął. Wyglądał tak uroczo z tymi dołeczkami…

-Zostań, proszę.

-Mogę z tobą porozmawiać?

-Dobrze.

-Wolałbym na osobności.

Kasia i Tomek poszli do sąsiedniego pokoju.

-Wszystko to co mówiłem i robiłem było szczere.

-Nie rozumiem.

-Zrozumiałem, że cię kocham.

-Tak jak Weronikę?

-Ona była moją życiową pomyłką. Ty jesteś moją tą jedyną.

-Nie.

-Co?

-Nie będę twoją dziewczyną.

-Czemu?

-Bo nie.

-Przyjaźń?- spytał zrozpaczony Tomek.

-Zastanowię się.

Kasia wyszła z pokoju i zostawiła chłopaka samego.